Bonsoir cher Carolien!

Ik ben nu halverwege mijn reisje naar Frankrijk en ik geniet ervan. Naast ‘Frankrijk’ zit het grootste plezier misschien wel in het voelen — dat prikkelt mijn bewustzijn. Tegelijkertijd rijzen er vragen. En nieuwe inzichten. Op allerlei vlakken.

Laat ik maar beginnen:

Ik ben mezelf weer beter aan het ontdekken. Het is mijn 3e soloreisje en gelukkig is er nog altijd die spiegel waarin innerlijk huiswerk zichtbaar is. Nog meer loslaten en bewust leven in tegenwoordigheid en van daaruit primaire keuzes maken zijn aspecten die vaak voorbij komen. Wat heb je eigenlijk te verliezen?

Loslaten is ook mijn huidige privésituatie. Het is wat het is, zo goed mogelijk afronden. Fijn dat we daar laatst zo open over hebben kunnen praten, ook over jouw eerdere huwelijk (en relatie).

Ik word me ook meer bewust van mijn puurste karakter. Dat ik graag in harmonie wil leven. Niet ergens meer voor hoeven te vechten, me niet meer iets hoef af te vragen of te worden afgeremd. Er ‘zijn’ is voldoende. Geven en ontvangen, op basis van respect, vertrouwen. Uiteraard is daarbinnen veel ruimte voor openheid, inspiratie en betrokkenheid. En mag het soms best eens schuren. Of juist samen stil zijn. Verrassen ook 🙂

Ons contact voel ik ook heel goed. Ik heb er over nagedacht: het is niet in de vorm van een vlucht of vervanging, maar veel meer in diepere verbinding. Frankrijk is voor mij daarbij niet de verbindende schakel. Het voelt dieper (soul), ik merk dit ook in de intensiteit van ons contact. Ja, ik kijk er zeer naar uit om je binnenkort te ontmoeten. PS. Ik gaf je al aan dat mijn relatie al langer minder goed was, als je dit inziet (ook mijn eigen rol daarin) en accepteert, geeft dit vrijheid. De afstand was er al. Soms duurt het even.

Over het wonen in Frankrijk denk ik ook na. Een vraag die dan opkomt: wil ik me vrij recent op 1 plek vestigen? Frankrijk is zo mooi! Of denk ik verkeerd? En is het juist mijn pad om met een vrouw te settelen op de campagne? Maar ook: hoe zou ik het kopen van een huis in Frankrijk invullen? Of: als het iets wordt tussen ons, dat ik eerst wel in Nijmegen blijf ingeschreven staan en frequent bij je ben. Allemaal hersenspinsels hoor, maar ben er wel mee bezig. Voor mij zal het zeker niet een ideologisch gedreven stap worden, want daar ken ik de uitkomst al van. Maar goed, first things first.

Terug maar weer naar ons matrix-landje. Ik heb met mijn oudste zoon Niels thuis de laatste tijd goede gesprekken gevoerd. Soms is het lastig als kind zijnde om – in dit geval je vader – anders te zien. Dat ik zo intens kan genieten van juist kleine dingen, maar dat ik juist de indruk wekte groots te willen zijn. Innerlijk gaat het me daar niet om, visualiseren en activeren zit zeker in me, maar ik probeer m’n ego niet te pleasen. Dat duurt even bij hem, en dat begrijp ik. Mijn ex was zelfs wantrouwend, maar goed, dat is aan haar. Recent gaf ze aan best wel afgunstig te zijn geweest. Beide kinderen hebben me het afgelopen jaar ook zien huilen, weet niet of het goed is, maar ik deel met dierbaren mijn kwetsbaarheid.

Actief luisteren dan. In de boerderij waar ik volgende week weer ben ligt een boekwerkje over ‘luisteren’. Ik ben me er goed bewust van dat ik soms een niet zo goede luisteraar ben, ik denk vaak snel en als het me niet interesseert dan kan ik weleens afhaken. Ook vergeet ik weleens door te vragen. Houd me maar scherp.

Over dat scherp houden. Ik vind het prettig om op een goede manier scherp te worden gehouden. Door een goed inhoudelijk gesprek, een spontane gedachte of het delen van een inzicht. Ik ben een vrijdenker, zoals je eerder op T hebt kunnen lezen, maar van geestelijke inspiratie houd ik ook wel. Maandelijkse bezoekjes aan het filosofisch café zijn een plezier voor mijn brein. Oh ja, scherp houden mag ook een plagerige por zijn hoor of een uitdagende glimlach.

Zo: een nuchtere Fries die langzaam ontdooit 🙂

Nee hoor, ook dit schrijven is iets wat juist heel goed bij me past, maar ietwat is ondergesneeuwd. Door goede boeken te lezen, tijd vrij te maken en in de spiegel te blijven kijken kom je tot betere inzichten. De kunst is om er vanuit je innerlijke kern iets mee te doen.

Ik zou vandaag van alles doen, naar het strand gaan, noem maar op, maar soms heb ik van die momenten dat ‘er iets uit moet’. Dat maar één ding telt. Die momenten gebruik ik maar, en koester ik eigenlijk ook wel. Ook dat ik ruimte creëer voor reflectie. Ja, daar ben ik best dankbaar voor. Overigens zit ik hier prima, mooi weer, rustig en heb ik je handwasje gefixed. En een artikel in concept uitgeschreven. Kleine zaken.

Nou, zo maar een beetje, heb je weer een iets beter beeld van mijn persoontje. Hopelijk niet te zweverig allemaal en niet te veel ‘ik’.

Nogmaals; prachtig nieuws voor jullie gisteren! Vervelend wel dat ik je naam verkeerd spelde, excuses daarvoor. Koester zeer ons contact.

Salut en lieve groet,
Hans